دوستان و سروران عزیز، ادیبان سرفراز و شاعران والامقام وهچنین روزنامه نگاران فداکار؛
با نهایت افتخار، تازه ترین تکنیک روزنامه نگاری را اکنون به شما معرفی می‌کنم. فن آوری تازه اساتید ایرانی ژورنالیسم، پیوند میان شاعرانگی و روزنامه‌نگاری: شاعر- ژورنالیسم بر وزن سایبر-ژوررنالیسم. چیزی فراتر از رویا.

ده ضربه که چيزی نيست
بزنيد تا دل آتش گرفته تان خنک شود
دخترک را
دلارام را.

 که جرمش
و تنها جرمش اين است
که نمی خواهد اسير بماند
نه اسير خانه
نه اسير خانه خدائی که امثال شما باشد
نه اسير نامهربانانی که
به بندگی خدای رحمان مدعی اند

تازه ترین شیوه نوشتن مقالات و تحلیل‌های استادانه برای رسیدن به دموکراسی و آزادی بیان. آنجا که ملودرام با تکست درمی‌آمیزد.

 بزنيدش به نام نامی انسان
به نام نامی عشق
به نام نامی زن

اما
نام از خدای رحمن و رحيم نبريد
که اين ضربه ها
پذيرنده اش را پاک نمی کند
چرا که گناهی نکرده است او
اما بر گناهان شما می افزايد
و بر دردتان از اين ستمرانی

آری. امشب اشکی می‌ریزد، و از سرزمین گهر خیز عشق و خدا و عرفان و شاهدان زیبارو و افکار اهورایی زنی به زندان می‌رود و مردی ژورنالیسم را از زنجیرهای صد ساله راسیونال با جادوی رمانس رها می کند.

شنبه
وقتی به زندان رفت
انگار دلارام منصورست
همان که دار از نام او بلند آوازه شد
همان حکايت است
و جز اين نيست
قرن هاست که با ما می آيد

اُف بر آنان که شاعرانه نمی اندیشند و نمی نویسند. شاملو آسوده بخواب که تحلیلگران سیاسی ما بیدارند. مرده باد ارسطو و لاجیکش!

درمانده از اداره خويشيم
نسق کشيدن
و ظلم
تنها حربه ای است که برای حکمرانی می ماند
و در اين هنگام
به شاخه ای
که به قفس بيگانگان فرومی بريد
به هياهوئی
و بانگ فغانی
که از آن شاخه بر می خيزد
باورنان می شود که بی لياقتی ها ناديده می ماند و
ظلم ها عفو می شود
باورتان می شود که
می شود هر خواست کرد
 در آن هنگامه اسب تاخت و
ظلم را با چاشنی تهدبد بيگانه زينت بست و
به حساب دفاع از وطن و مصلحت مردم گذاشت
اما ديری است
اين ورد هم بی اثرست
و دلی را نمی گشايد
مگر سادگانی که روز به روز تعدادشان کمتر می شود

دلارام مگر چه کرده است
جز آن که از نره معذور عذری نخواسته

مرده باد سیاه دستان، خاصه آنان که "نره معذورند" و مژده باد بر دربندان که از این پس با جادوی شعر و جاروی ژورنالیسم، فریشتگان شهر اوز به سویشان پرواز خواهند کرد!

پس هی بزنيدش
صد نه هزار ضربه شلاق
برای کسی که نمی خواست تنها هنرش
شستن رخت و لباس باشد
زندانی خانه شود به فرزندداری قلچماقی
انسان را اشرق مخلوق می ديد
پس به اين انسان ظلم روا نمی داشت و
مظلومی فريبکارانه برخود نمی پسنديد

ننگ باد بر تو ای فالاچی، تف بر توی جان اشتاین بک و نفله باد همه آنان که گزارشگر بودند وقتی می توانستند شاعر باشند. پاینده باد حافظ شیرازی، برترین اوستاد ژورنالیستی همه عصرها و صبح ها! (ایضا درود بر شیرزنانی که رخت نمی شویند و اشرق مخلوقاتند)

 گناهش همين است
که مطلوب شما نيست
زن النگوهای تا به تای زرينه نيست
که خود می تواند
نشان رقيتی باشد
وقتی آدمی با کار به دستش نياورده باشد
امروز تزئين زنان جوان ايران
نمی گويم
همه مانند دلارام دستبندست
که دور باد از سرزمين ما چنين سيه فامی
اما اگر زرينه ای هم هست
آن است که به کار خود فراهم آورده اند
نه از عروسک روبستگی
که آئين عروسک زندان و شلاق نيست *

و درود بی پایان بر استاد بزرگ ما مسعود بهنود که با پیوند زدن ژورنالیسم با شاعرانگی، فصلی نو برای ما گشود.
و اکنون من با کمال افتخار
از طرف شما ادیبان و روزنامه نگاران ایرانی
لقب «دانته ژورنالیسم ایران» را به استاد بهنود **
تقدیم می‌کنم
کف بزنید
کف نکنید…

 —————————

پانویس
* تمام اشعار عینا از مقاله آهنگین آقای بهنود با عنوان بزنيدش، دلارام را از سایت گویا نیوز کپی شده اند.
** قبلا در همین انجمن شاعران مرده، لقب «ژول ورن ژورنالیسم ایران» به دوست بزرگوار استاد بهنود، دکتر نوری زاده اعطا شده بود.