به تازگي در سمت راست وبلاگ من سه ستون پر از لينك مي‌بينيد. در اولي (قند و نمك) لينك مطالب و عكس‌هاي غالبا طنزآميز رو مي‌بينيد. لينك‌هاي كامل همونطوري كه گفته بودم در لينكدبش هستند و من براي اينكه اين وبلاگ بيشتر رنگ و بوي طنز بگيره، اونهايي كه رنگ و بوي طنز داشته باشه رو از لينكدبش توي اين وبلاگ مي‌آرم.
در ستون دوم (قند فروشان) آدرس سايتها و وبلاگ‌هاي با موضوع طنز هستند. لطفا اگه وبلاگ طنز داريد يا سايت طنز خوبي سراغ داشتيد كه در اين ستون نيست، خبر بديد تا اضافه كنم.
ستون سوم اما يه ليست نسبتا كامليه از بر و بچه‌هاي وبلاگستان به اين صورت: نام وبلاگ(نام نويسنده) بدون هيچ پارتي بازي و رعايت اصول بده‌بستون. هر كس فكر مي كنه جاش توي اين ليست خاليه خبر بده تا اضافه‌ش كنم. زياد هم مهم نيست كه به من لينك داده يا نه. (البته اگه داده باشه كه دستش درد نكنه)
* بجز يكبار و اون هم از حسين درخشان، يادم نمي‌ياد از كسي خواسته باشم توي وبلاگش به من لينك بده. البته اين اصلا به اون معنا نيست كه براي لينك ديگران ارزشي قايل نيستم، اتفاقا بر عكس خيلي هم خوشحال و ممنون مي‌شم وقتي مي‌بينم ديگران به وبلاگم لينك دادن، اما دوست دارم اين كار بدون درخواست و يا بده-بستون باشه. اينطوري شايد لينك‌هايي كه به آدم مي‌دن كمتر باشه، ولي در عوض بدون رودربايستي و ارزشمندتر اند. (هيچ اشكالي نداره كه آدم لينكش توي سايتها و وبلاگ‌هاي كمي باشه، ولي در عوض بدونه كه اون لينك‌ها صددرصد بخاطر خود نوشته‌هاش بوده و نه مسايل ديگه.)
از اون طرف، وقتي هم مي‌خوام به كسي لينك بدم، نمي‌رم توي لينكدوني‌اش بگردم و ببينم كه به من لينك داده يانه. يعني چه؟ خب من يا از مطلب يا وبلاگش خوشم مياد يا نه، اين چه ربطي داره به اينكه اونم از من خوشش مياد يا نه. خير سرمان كار فرهنگي مي كنيم، كاسبي كه نمي‌كنيم. (بگو ايشاالله!)
اينه كه اي دوستان عزيز؛ ما به پيروي از شيخ ابوالحسن خرقاني كه گفت «هر كس بدين سراي آمد، نانش دهيد و از ايمانش مپرسيد» به هر كس كه بخواهيم يا بخواهد، لينك مي‌دهيم و از لينكدوني‌اش خبر نمي گيريم! صلاح دانستيد شما هم همين‌كا رو بكنيد و ببينيد چه حالي مي‌ده!
** در رابطه با همون عرايض قبلي نمي‌دونيد چه خوش خوشانمان شد وقتي ديديم يك بلاگري كه تا دو سه روز پيش نمي‌شناختمش و بهش لينك هم نداده بودم (ايشون هم متقابلا!) نوشته:
به رادیو زمانه گوش نمیکنم. به هزار و یک دلیلی که برای خودم دارم و وقت نداشتن جزو اونها نیست. اما وقایع وبلاگیه– نه تمام کلاغستون رو البته -که محمود الدوله فرجامی می نویسه رو دوست دارم. خیلی جالب هست که نوشته های وبلاگی که مال عصر ما و تکنولوژی هست رو با زبان نمیدونم چند صد سال قبل مینویسه. صداش هم که انگار مخصوص این کار هست. امیدوارم به بقیه بخشهای رادیو زمانه هم سرایت کنه این همه خوب نوشتن.
آقای محمود خان فرجام الدوله.
شما خیلی بدجنسید. چون لینک شما از اولین لینکهایی بود که من به وبلاگم اضافه کردم. همون اول که از دبش گزینش کردم یه سری لینکها رو. نشون به اون نشونی که لینک شما و جوجه اردک زشت رو باهم اضافه کردم روز اولی که وبلاگم رو شروع کردم.
( حالا میخواهید لینک ندید چرا ملت رو بد نام میکنید؟)
ولی حالا از شوخی گذشته من نوشته های شما رو دوست دارم . نه تازگی ها. همیشه..همه آرشیوتون رو هم خوندم. وقایع وبلاگیه رو هم خیلی دوست دارم. یکی از بهترین کارهایی هست که تازگی ها شده. سبکش نو هست و طرز گفتن و ادای کلمات هم عالیه.
ممنونم بابت این قلم قوی.
سلام. کم نظیرید بین رفقا. آدرس فوق الاشاره را هم چکی بکنید. من که خیلی فاصله می بینم بین خودم و شما. ایشالا که رفیق بشیم حسابی. اصلن مشهدی بودن یه حسنه که مع قطع النظر از سایر موارد آدمو جذب میکنه. قلمتان پررهرو باد!