يكي از وبلاگهايي كه به طور تحليلي و عميق به مسايل مي پردازد، وبلاگ «يك ليوان چاي داغ» است كه حامد قدوسي در آدرسhttp://chaay.persianblog.com مي نويسد. (اتفاق جالب آنكه اين وبلاگ هم مثل سايت ما، اسمش را از يكي از ملزومات روشنفكري، يعني چاي گرفته است!) حامد در يادداشت پيشين خود، به بهانه يكي از مقالات من با عنوان ” تاملي در موضع «تفكيك» در مقابل عقل و علوم عقلي؛ حجيت عقل از وحي است يا حجيت وحي از عقل؟” بحث را با تكيه بر كتاب ارزشمند «عقل و اعتقاد» ديني باز كرده است و بعد نظرات خود را هم تا حدي وارد كرده است كه به نظرم خواندني و جالب آمد. با اين حال، يك پاراگراف مطلب حامد به نظرم جالبتر از بقيه آمد و گرچه نكته اي كه او نوشته شايد براي اهل فن بديهي باشد، اما به مصداق «جانا سخن از زبان ما مي گويي» من كه آفرين بلندي گفتم. اجازه بدهيد اول آن بخش را نقل كنم:
«تفکيک خوبی را در رابطه با عقل و دين را در كتاب «عقل و اعتقاد ديني» ديده‌ام (اميدوارم اشتباه نكنم چون اين‌جا به منابع دسترسي ندارم). نويسنده طيفي را ترسيم مي‌كند كه سه نقطه اصلي و برجسته آن عبارتند از
۱- بي اعتنايي به عقل
۲- اعتماد به عقل
۳- عقلانيت انتقادی
(هميشه ترس داشته‌ام از اين تقسيم‌بندي‌هاي سه گانه كه دو سر طيف را بد شمرده و طبيعتا خيرالامور اوسطها و البته تصادفا گوينده هم هميشه در وسط قرار دارد. خوشبختانه اين يكي چندان از آن نوع نيست) »
اصل بحث بماند براي بعد ولي همانطور كه نويسنده در پرانتز توضيح داده متاسفانه اين سبك مرزبندي ها و آنطور موضع گيري ها بين بسياري از انديشمندان ( يا انديشمندنماها!!) اپيدمي شده است. يك عادت تكراري و بي فايده كه هيچ نوع معرفتي در پي ندارد. برنامه هاي انديشمندانه تلويزيون را نگاه كنيد!