پارسال این روزها، درحالی که نمی توانستم – و در بعضی موارد نمی خواستم- با هیچ رسانه ای همکاری کنم، یعنی عملا بیکار بودم و از آن بالاتر هرلحظه منتظر تماسی یا دق‌البابی برای دستگیری، نامه‌ای محتاطانه خطاب به مردم فلسطین نوشتم و از آنها خواستم به حرمت بیش از 50 سال همدردی و همدلی مردم ایران و سی‌سال هزینه‌های گزاف بین‌المللی در حمایت از آنها، دست کم با یک ابراز تاسف از حوادث رخ در ایران، با مردم ایران همدلی کنند. بعید است در میان سیل کمک‌های نقدی و غیرنقدی و تسلیحاتی راهی فلسطین و به ویژه غزه، چنین چیزهایی که نه می‌توان آنها را خورد و نه می‌توان پوشید و نه می‌توان شلیک کرد؛ به مردم آن نواحی رسیده باشد یا اگر رسیده باشد توجهی برانگیخته باشد. سهل است چندی بعد حسن نصرالله رهبر گروه حزب‌الله لبنان گفت: ” شما انتخابات ايران ومسايل حاشيه اي آن را رها کنيد زيرا امام خامنه اي تاکيد کرده که خرابکاران و آشوبگران وابسته به هيچ يک از نامزدهاي رياست جمهوري نيستند… در کجاي دنيا شاهد بوده ايدکه 85 درصد مردم يک کشور در انتخابات آن شرکت کنند و اين دليلي بر آگاهي مردم ايران از اوضاع سياسي کشورشان است … من اطمينان دارم جمهوري اسلامي ايران اين مرحله حساس را نيز پشت سر خواهد گذاشت .” (منبع و جالب اینجاست که در همین مصاحبه نصرالله گروه‌های رقیب لبنانی‌اش (برندگان) را به خرید رای متهم می‌کند و از این بابت انتخابات را مخدوش می‌داند!)

گمان می‌کنم انتشار مجدد این نامه یک سال پس از حوادثی چنین سنگین و همچنین ماجرای کشتی کمک‌رسانی به غزه و بلوای جهانی بر سر کشته شدن عده‌ای از بشردوستان و صلح جویانی که از شدت علاقه به صلح کمک‌های بشردوستانه با میله‌گرد و چاقو به سربازان اسرائیلی حمله کردند، محلی از اعراب داشته باشد.

—————————

مردم فلسطین کاری بکنید!

مردم عزیز فلسطین

بیش از 50 سال است که دل بسیاری از ایرانیان با شما می‌تپد و نزدیک سی سال است که مردم ایران به همراه دولت‌های گوناگون رسما با ظلمی که به شما می‌رود مبارزه می‌کنند و هزینه‌های بسیاری را از در این راه پرداخته‌اند. کمک‌های نقدی فراوان، به رسمیت نشناختن و قطع رابطه‌ی کامل با دولت اسرائیل و کمپانی‌های وابسته به این رژیم، محکومیت دائمی اسرائیل در مجامع بین‌المللی و حمایت از تشکیل کشور فلسطین فقط بخشی از حمایت‌های مردم ایران به صورت مستقیم و یا از طریق دولت‌ها بوده است که در هر صورت هزینه‌های گزاف آن را مردم ایران پرداخته‌اند. هزینه‌ی کمرشکنی که هیچ‌کدام از مشورهای عربی حاضر به پرداخت آن نشدند. کشورهای عربی‌ای که همواره در منازعات بین ایران و آنها، شما تقریبا همیشه جانب آنها را گرفتید و حتی از تشییع جنازه‌ی نمادین صدام حسین، این جنایتکار بشری که صدها هزار ایرانی را از بین برد نیز دریغ نکردید. کاری که هیچ لزومی نداشت و احساسات یکایک مردم ایران را جریحه‌دار کرد. اما ما از آن هم گذشتیم و همچنان به حمایت و همدردی با شما ادامه دادیم.

فلسطینیان عزیز
میلیاردها دلار پولی که در طول این سال‌ها به صورت نقدی و غیر نقدی به شما رسیده است از جیب ملت مظلومی تامین شده که سی درصد آنها زیر خط فقر هستند و از آن مهمتر اینکه به خاطر حمایت همه‌جانبه از حقوق شما و مبارزه‌ی گسترده با اسرائیل و سازمان‌های صهیونیستی، صدها میلیارد دلار در قالب انواع تحریم‌ها و محرومیت‌ها به این کشور روبه رشد ضرر خورده است. کودکان ایرانی در حالی بزرگ می‌شوند که از کتاب‌های درسی تا برنامه‌های تلویزیونی‌شان همواره آنها به دردناک‌ترین حالت‌ها، در جریان ظلمی که به شما رفته چنان قرار می‌دهند که بعید است کودکان شما چنین فشار روحی و عصبی‌ای را تحمل کرده‌باشند.
اینها را نه برای به رخ کشیدن شما می‌گویم، که منت گذاشتن از جوانمردی نیست و هنوز در ایران، “جوانمردی” محترم‌ترینِ چیزهاست. شما هر طور که باشید و هر کاری که بکنید مثل ما انسان هستید و هیچ انسانی نمی‌تواند شاهد زجر و کشته شدن همنوع‌اش باشد و وجدان آسوده داشته باشد. عرب و عجم و مسلمان و غیرمسلمان بودن در مقابل انسان بودن هیچ نیست. همه ما یکی هستیم. و از همین روست که وقتی رسانه‌ها تصویر کودکی فلسطینی که در کنار پدش به تیر ظلم می‌میرد را  پخش می‌کنند صدها میلیون انسان گویی که خودشان آن پدر بینوایند اشک می‌ریزند. گیرم که همدردی‌شان در همین حد می‌ماند و مثل مردم ایران هزینه‌های بیشتری نمی‌پردازند.

فلسطینی‌های عزیز
حالی که این روزها بر مردم ایران می‌رود را بعید است که ندانید. فقط بر طبق آمار پلیس و دستگاه‌های دولتی حکومت ایران ده‌ها نفر از شهروندان ایرانی کشته و صدها نفر زخمی و مضروب شده‌اند که قطعا از رسانه‌های ایرانی عرب زبانی که با صرف هزینه‌های گزاف برای حمایت از شما به وجود آمده‌اند، خبر آنها منتشر شده‌است. تلفاتی که با تمام بزرگنمایی ظلمی که بر شما می‌رود، باز هم چندین برابر آماری‌ست که به طور معمول در طول سال می‌دهید. البته عددها مهم نیستند؛ مهم آن مادرانی هستند که شب سفره را برای شام چیده‌اند و خبر می‌شوند که نیمه شب باید برای تحویل گرفتن جنازه‌ی فرزندشان به سردخانه بروند. واقعا چه فرقی بین آن پدر فلسطینی است که پسرش در کنارش تیر می‌خورد و می‌میرد و آن پدر ایرانی که در یک قدمی‌اش تیری قلب دخترش را می‌شکافد؟

مردم محترم فلسطین
کمترین وظیفه‌ی شما در چنین ایامی، همدردی با مردم مظلوم ایران است. باور کنید درد کتک خوردن و کشته شدن به دست هموطن و حتی همکاری که صبح با شما صبحانه خورده، خیلی دردناک‌تر از کشته و مجروح شدن به دست سربازان بیگانه و غاصب است. بله همدردی کمترین انتظار مردمی‌ست که نیم قرن است با شما همدردی می‌کنند و سی سال است که بر همدردی‌شان انواع کمک‌های مادی و معنوی پر هزینه را نیز افزوده‌اند. این به نفع خود شما هم البته هست. بدبینی که جای خود دارد، هیچ فکرش را کرده‌اید که ایرانی‌ها اگر اندکی واقع‌بینانه به اعمال و رفتار و موضع‌گیری‌های شما، از ماجرای صدام گرفته تا نام خلیج فارس و غیره نگاه کنند چه خواهد شد؟

پس تا دیر نشده کاری بکنید. می‌دانم شما هم در محرومیت به سر می‌برید ولی یک بیانیه اعلام همدردی هم نمی‌توانید بدهید؟ آدم‌های مظلوم دل‌های نازکتری دارند. شما که باید بهتر بدانید…

—————–

ترجمه انگلیسی نامه توسط داریوش:

Dear Palestinian people, It is now over 50 years that the hearts of many Iranians have been with you. It is now about 30 years that the Iranian people, along with different governments, have officially been fighting with all the oppression you have been facing and have paid heavy costs for it. Many cash donations, refusal to recognise the Israeli government and severing all ties with the Israeli regime and its affiliated companies, constant denouncing of Israel in international organizations and support for the establishment of the state of Palestine are only a small part of the direct of indirect supports of Iranian people, and even in cases where governments have done it, it was eventually the Iranian people who paid huge expenses for this. No Arab country ever ventured to commit itself to such expenses. And these were the same Arab countries that during many tensions they have had with Iran, you have almost always supported. You did not even refrain from a symbolic funeral procession for Saddam Hussein, the criminal who murdered hundreds of thousands of Iranians. You did not have to do this and it injured the feelings of each and every Iranian. We forgave you for that and still continued to support you. Dear Palestinians, The billions of dollars that you have received in these years in cash and other forms have been paid from the pockets of an oppressed nation, 30% of whom live below poverty line. More importantly, because of the widespread support they have had for you and fighting the Israeili regime and Zionist organizations, hundreds of billions of dollars are only part of the damages that the developing Iran has received as a result of sanctions and embargos. Iranian children grow up under circumstances that, through their school books and media, they are constantly exposed to the oppression inflicted upon you and it is not conceivable that your children may have been as much exposed to it. I do not want to patronise you. It would not be fair and generous. In Iran, ‘chivalry’ is still much respected. Whatever you are and however you behave, you are human beings like us and no human being can witness the pain, suffering and killing of a fellow human being with a clear conscience. Arab or Persian, Muslim or non-Muslim is nothing next to being a human being. We are all from one soul. That is why when we see pictures of a Palestinian child hit by a bullet next to his father dying in such a brutal way, millions of human beings feel for the poor father and shed tears, even though their sympathy is only to this extent and the rest of the world does not pay the extra prices that Iranian people pay. Dear Palestinians, It would be unbelievable for you not to be aware of what is happening to Iranian people now. Only according to figures released by the police and government authorities, dozens of Iranian citizens are killed, hundreds are wounded or beaten. News of these events have certainly been broadcast by Arabic speaking Iranian funded media, which have been established with huge expenses to support you. The tolls are now bigger that all the number of casualties that come up in your case during years. Of course, it is not numbers which matter; what matters is the mothers who set the dinner table at night waiting for their children and get word that they should go to the morgue to receive the corpses of their children. Indeed, what is the difference between the Palestinian father who gets a bullet next to his son and dies and the Iranian father whose daughter receives a bullet in the heart right next to him? Dear Palestinian people! The least of your duties at these times is to sympathise with the oppressed Iranian people. Believe me! It is much more painful when get beaten up or killed by a fellow of your own homeland and even a colleague with whom you have had breakfast than being killed or injured by an alien and occupant soldier. Yes, sympathising with us is the least expectation of a people who has been sympathising with your people for half a century and has been supporting you in many ways for thirty years. This is of course in your own interest too. Forget about pessimism, have you thought for a second that if Iranians were to be a little bit realistic about your actions and positions, from the Saddam issue to the name of the Persian Gulf, what would happen> So, before it is too late, do something. I know you are also in deprivation, but couldn’t you even make a statement sympathising with us? Those who are oppressed are have more tender hearts. You know this better…