(سلام. سال نو و عید نوروز مبارک. این نوشته را چند روز قبل از عید نوشته بودم و می خواستم تا شب عید کامل کنم و به عنوان هدیه نوروزی بگذارم روی وبلاگم. متاسفانه گرفتاری ای پیش آمد و سروکارمان به بیمارستان افتاد و وقتی نشد که کاملش کنم. گفتم فعلا همین را منتشر کنم تا سر فرصت بخش تکمیلی را بنویسم و بگذارم در وبلاگ.با پوزش)

برای نوروز سال 85 مهدی جامی کار جالبی کرد و شرح کوتاهی در مورد وبلاگ هایی که می خواند و نویسندگان آنها، نوشت. من هم می خواهم همچین کاری کنم، منتها چون سال 85 من روی طنز تمرکز بیشتری کردم، اجازه بدهید بر روی وبلاگ ها از این جنبه چیزی بنویسم. طبیعتا وبلاگ های مورد علاقه ام یا آنهایی که می خوانمشان، خیلی بیشتر از این هایی هستند که در پایین فهرست شده اند. نظراتی هم که در مورد بلاگ ها و بلاگرها داده ام هرچند که کاملا شخصی هستند و دقیق نیستند، اما سعی کرده ام از حب و بعض و تعارف و تکلف دوری کنم. امیدوارم این مطلب باعث ناراحتی یا سوتفاهم نشود و ضمنا خیلی دوست دارم دیگران هم در مورد من و وبلاگم خیلی بی تعارف چیزی بنویسند.

 دوم دام دات کام، ابراهیم نبوی: بی شک ابراهیم نبوی، تا همین جای کار هم یک چهره ماندگار و جاوید در طنز ایران است و حتی اگر همین امروز دعای داریوش سجادی در مورد او مستجاب شود و ریغ رحمت را مثل جانی واکر تگری سربکشد، خللی به این شهرتِ بحق او وارد نمی آید. البته نبویِ این سال ها، به قوت نبوی سال های 77 و 78 نیست و اگر آن سال ها آرت بوخوالد ایران بود، این روزها مطالبش در روزآنلاین اورا به آسوشیتدپرس ایران تبدیل کرده! با این وجود او همچنان پرکارترین طنزنویس مطبوعاتی ایران است.
نبوی چند سالیست که خارج از کشور است و با زحمت زیاد خودش را به روز نگه داشته است. او پارسال (85) وبلاگ-سایت اش به نام دوم دام دات کام را که مدتها بود ثبت کرده بود راه انداخت. دوم دام از نظر بصری زیبا و ساده است و اوایل شروع به کارش نبوی به آن خوب می رسید. از کارهای خوب او در دوم دام دسته بندی و انتشار جک هایی بود که  هیچ جای دیگری امکان انتشارشان نبود و اگرچه که بی تربیتی هم بود آما خیلی خوب بود و حتی از کشاورزی هم بهتر بود و چون من یک چیزهای بلند و آبداری در نظرم هست که درمورد این بنویسم چیز بیشتری اینجا نمی گویم .. حالا برو!

اصغرآقا، هادی خرسندی: چون به تازگی در مورد خرسندی چیزی نوشتم، دوباره نمی نویسم و می توانید از اینجا بخوانید. به هر حال استاد است و ماهم خوشه چین؛ هرچند که در عالم نظم، با آن اشعار محکم، خوشمزه و پرمحتوایش گمان نمی کنم حتی خوشه چینی هم نصیب آدم کم ذوقی مثل من شود. خرسندی شخصا، یک دیسیپلین اروپایی هم دارد که خیلی می پسندم، به خصوص صراحت لهجه اش را. مثلا تا به حال یادم نمی آید هیچ میهمانی در برنامه صدای آمریکا این همه حمله مستقیم به سیاست های امریکا و حتی خود صدای امریکا کرده باشد و در عین حال ده ها دقیقه شنوندگان و حتی خود مجری را خندانده باشد.
وبلاگ اصغر آقا هم روزبروز بهتر و به روزتر می شود. کاملا مشخص است که وبلاگ نویسی یکی ازمشغولیات هادی آقایی شده است که مدت ها بعد از ابرام آقای نبوی به این وادی آمد.

نقطه ته خط، ناصر خالدیان: ناصر یکی از بهترین طنزنویسان تحت وب است! نوشته های او در وبلاگش مشخصا سه نوع است: نوشته های تماما طنز که عموما با دقت و ظرافت نوشته می شوند، نوشته های مقاله مانندی که خیلی جدی و بیشتر در حوزه آی تی هستند و یادداشت های روزانه که در ستون سمت راست وبلاگش می آیند. بعضی از طنزنوشته های ناصر واقعا بدیع و درخشان اند (بلانسبت!) مثل مجلس شورا شکلک ها و هایکوهایش. او شعر هم خوب می گوید و این ها را که در کنار ذوق گرافیکی و سایر توانایی های هنری اش بگذاریم، انتظارمان خیلی از ناصر بالاتر می رود. به همین خاطر هم هست که مطالب میان مایه و در سطح کارهای روتین روزنامه ای او را، "از او" نمی پسندم. کارهایی مثل جزایر لانگرهاوس هر چند برای مخاطب عام و سیاست زده وبگرد جذاب است اما از نظر تکنیکی طنزهایی ضعیف، تکراری اند. البته من خودم هم چون باید به طور روتین برای رسانه طنز سیاسی تولید کنم گه گاهی از این دست مطالب می نویسم، اما واقعا افسوس می خورم کسی که وظیفه ای ندارد و می تواند سر فرصت نوشته های نو و جذاب (هم از لحاظ فرم و هم محتوا) بنویسد، به این وادی کشیده شود. ناصر مرکزنشین نیست و از این بابت با مردم غیر بورژوا و مشکلاتی که به چشم نویسندگان تهران نشین ایزوله نمی آید آشناترست و انتظار انعکاس مشکلات واقعی تر مردم، ازش بالاتر.
 من با ناصر روابط غیر افلاطونی غیر وبلاگی هم البته دارم (ایضا بلا نسبت!) ناصر از این لحاظ هم شبیه ابراهیم نبوی است. مدتی مفقود الاثر است و جواب ایمیل هایت را هم نمی دهد و بعد یکدفعه جهارصفحه نظر و نقد و پیشنهاد و حتی قربان صدقه می فرستد و من آخرش از دستش دیوانه می شوم. با این حال زنده باد آنرمال ها!

بی بی گل، رویا صدر: خیلی خیلی عذر می خواهم، رویم به دیوار، ولی من تا مدتها فکر می کردم رویا صدر اسم یک دختری ست نهایتا 30 ساله، شدیدا پرمدعا، تیریپ فیمینیستی، کم ذوق و مثل همه آدمهایی این تیپی، کم سواد!
واقعا نمی دانم چطور این تصویر در ذهن من بوجود آمده و آنقدر قوت گرفته
بود که حتی نوشت
ه هایی که اسم ایشان پایش (یا سرش) بود را نمی خواندم (وبلاگ هم بهکذا). خوشبختانه امسال که روی طنز تمرکز گرفتم، کم کم این ذهنیت برطرف شد و بعد از اینکه دیداری دست داد، خانم صدر را دقیقا برعکس آن ذهنیت یافتم و از آن موقع تا حالا گه گاه برای گرفتن مشورت و راهنمایی مزاحم ایشان می شوم. انتشار کتاب دگرخند ایشان هم مهمترین اتفاق سال در حوزه نشر طنز بود که خدا را، خدا را وصیت می کنم شما را به خریدن و خواندن و نگاهداری این کتاب!
طنزهای بی بی گل، همه با دقت و وسواس نوشته می شوند و اکثرا قوی، جذاب و بدیع اند. وبلاگ بی بی گل تر و تمیز و مرتب است، اما آنطور که معلوم است خانم صدر وقت زیادی صرف آن نمی کند. شاید هفته ای یکبار نوشته ای در ان منتشر می شود که بعضا همان مطالب خانم صدر در ماهنامه گل آقاست و وضعیت لینکها از این هم بدتر است (خیلی هایشان کپک زده اند!)
اما همین هم از سر ما زیاد است. شما انتظار دارید یک خانم میانسالِ پژوهشگرِ خوش ذوقِ معتدل، با چند تا بچه قد و نیم قد، هر روز بنشیند برای من و شما وبلاگ بنویسد؟ ای مادر…!

تنظ نوشته ها، ارژنگ حاتمی: ارژنگ از نویسندگان جوانی ست که استعداد تبدیل به یک طنزنویس حرفه ای مطبوعاتی را دارد، هر چند فکر نمی کنم خودش همچین قصدی را داشته باشد. رنگ و بوی نوشته های وبلاگی او کاملا جوانانه است و موضوعات روز را به خوبی دنبال می کند، با این حال فکر می کنم او به این استعداد و اطلاعاتش، کم خوراک درست و حسابی می رساند. بی تعارفتر بگویم فکر می کنم مطالعات طنز ارژنگ از بعد ادبی کم است و او باید در کنار روزنامه و مجله، کتاب هم بیشتر بخواند. ارژنگ اگر همینطور پیش برود از حد تولید کارهای متوسط پیشتر نخواهد رفت. هرچند که انصافا بعضی از همین کارهای ذوقی اش، مثل سناریوهایی برای فرار شهرام جزایری، نو و جذاب و خواندنی اند.

دو ایده آلیست کم توقع، خران دو عالم: هرچند که از لحاظ منطقی و حتی فیمینیستی درست نیست، اما ترکیب صورتی "دختر دبیرستانی" به ذهن خیلی از ما، آدامس و فکل و کلاسور و متلک و علافی و جزوه و آبغوره و خیالبافی و این طور چیزها را تداعی می کند. شاید به همین خاطر هم بود که من اول باور نمی کردم که این وبلاگ را دو تا دختر دبیرستانی می نویسند. خرمگس و راه راهی، این دو تا دوست اصفهانی، طنز را خیلی جدی گرفته اند و مطالعات پژوهشی در خور تحسینی در این رابطه دارند و شدیدا هم دنبال کتابهایی هستند که نتوانسته اند پیدا کنند (اگر می توانید کمکشان کنید). 
متاسفانه وبلاگشان خیلی شلخته است. نه لینک درست و حسابی دارد و نه فونتهایش چشم نواز و نه خیلی چیزهای دیگر! طنزهایشان هم خوب است اما یک روتوش می خواهد. گه گاه انسجام موضوعی در طنزهایشان گم می شود و مثل همه ایده الیست ها آنقدر موضوعات مهم و جذابی در ذهن دارند و می خواهند همه را پیاده کنند، که هیچ کدام را آنطور که شاید، پردازش نمی کنند. مثل نامه ای به پسر همسایه و … .
با این همه، با توجه به سن و سال و تجربه شان، کارهایشان عالیست و اگر در کنار کنکور و درس و عاشقی و ازدواج و کار و بچه داری و این طور مشغولیاتی که انتظارشان را می کشد، همین طور منظم و اصولی به طنز بپردازند، کارهای ماندگاری در حوزه طنز و به خصوص بعد تحقیقی آن – که در این زمینه خیلی ضعیفیم- تولید خواهند کرد.

(ادامه دارد)