بیشتر سازمان‌های مثلا حقوق بشری اسلامی نه فقط علنا آدمها را به شهروند درجه یک (مسلمان) و درجه دو (غیر مسلمان) تقسیم می‌کنند، بلکه در همان مدعای اصلی خود که کمک‌رسانی به مسلمانان هست هم صادق نیستند. یک نمونه سکوت یا انفعال آنهایی‌ست که دو سال پیش از این سوی شرق آسیا خود را به ترکیه رساندند تا کمک‌های بشردوستانه را با کشتی (آنهم از نوع تفریحی!) به ساکنان نوار غزه برسانند و البته چنان رگ صلح‌جویی و بشردوستی‌شان برآمده بود که با میلگرد و زنجیر به جان سربازان مسلح اسرائیلی افتادند، اما ظلمی که بر مسلمانان برمه می‌رود را همین بیخ گوش خودشان نمی‌بینند، یا می‌بینند و کار چندانی نمی‌کنند.

پیشتر، با تاکید بر محکومیت کار اسرائیلی‌ها و طرفداری از حقوق انسانی فلسطینی‌ها، در مورد این شوهای مضحک نوشه بودم:

انسان‌دوستی به شرط چاقو