این روزها دو نفر را دیدم که از طریق نوشته هایشان با آنها آشنا شده بودم و خیلی دوست داشتم ببینمشان. اول خانوم رویا صدر و بعد آقای مهدی جامی.

خانوم صدر، سن بالاتر و بی پیرایه تر از آنی بود که در ذهن داشتم و به نظرم از آن زن هایی رسید که فعالیت های اجتماعی و بُعد روشنفکری شان، دخل چندانی به خانه داری و رسیدگی شان به خانواده ندارد. از آنهایی که هم کتاب فلسفی می خوانند و هم آشپزخانه را با وایتکس تمیز می کنند!
از آن طرف اما، از آن هایی بود که مثل خیلی از خبرنگارهای جوان و پرانرژی ای، عادت سیم جیم کردن دارند و توی حرف آدم می پرند. بنده خدا سه چهار باری هم اول کار، توی حرف من پرید و سوال جواب کرد و به همین خاطر عذرخواهی کرد. من هم لبخند زدم و رویا خانوم وقتی معنی لبخند من را فهمید که حرفهایش شروع شد و من سی چهل بار توی حرفش پریدم! ضمنا خانوم صدر از معدود خانوم هایی است که وقتی که مخاطبش حرف می زند، مستقیما به چشم هایش خیره می شود و در حرف ها متمرکز؛ و خوب گوش می کند.
موضوع دیدار ما، در میان گذاشتن و راهنمایی خواستن درباره یک سایت تخصصی طنز بود که من این روزها دارم کارهایش را می کنم. (در این باره مفصلا بعدا می نویسم) در کل دیدار بسیار خوب ومفیدی برای من بود. خصوصا آنکه یک کتاب "برداشت آخر" با امضای نویسنده هم دشت کردم!

مهدی جامی را در کافه تیتر ملاقات کردم و بعد از دو سال رفاقت برای اولین بار با هم حرف مفت زدیم! (منظور از مفتی حرف آنست که هیچکداممان مجبور نیستیم برای این مکالمه پول تلفن خارجه بدهیم) مهدی کمی کوتاهتر از آن بود که فکر می کردم و فرم موهایش هم، آنطور که در عکس ها نشان می داد تو-ذوق-بزن نبود. چشم هایش هم یک حالت جوانی ای خاصی دارد که خوشم آمد. همه چیز را بلند-بلند می گوید، بی تعارف است و شدیدا از لاپوشانی و مخفی کاری بدور. ضمنا خودش را مهم جلوه نمی دهد و به اندازه بود، می نماید(البته به قول مشهدی ها: بی منظور!)
سقش هم راستی سیاه است: چند ساعت بعد از اینکه تصمیم گرفتم با دوربین کانن ام ازش عکس بگیرم، دوربینم را ازم دزدیدند!