اولین بازی وبلاگستان را اولین بلاگر وبلاگستان، یعنی سلمان جریری راه انداخت. l بازی وبلاگی نوعی بازیست که یک نفر چند تا چیز در یک موضوع خاص می نویسد و از چند بلاگر دعوت می کند که آنها هم چند چیز در آن مورد بنویسند و از چند نفر دیگر دعوت کنند که آنها هم چند چیز… والی آخر. به عبارت دیگر بازی وبلاگی بازی تصاعدی چندها و چیزهاست.

از آن زمان تا به حال هزاران بازی وبلاگی توسط بلاگرها ساخته و دنبال شده است، بطوریکه کمتر روزیست که یک بلاگر از سوی آشناها و غریبه ها دعوت به یک بازی نشود. بازی آرزوها، بازی ترانه ها، بازی خواب ها، بازی اگه من جای فلانی بودم، بازی اگه فلانی جای من بود، بازی عکس های قدیمی، بازی کتاب های ناتمام، بازی خوبها و بدها، بازی شش کلمه ای، بازی اگه من تورو، بازی دانشگاه زنجان، بازی اگه تو منو… فقط گوشه¬ای از این بازی ها هستند.

این تب تا آنجا بالا گرفته است که برخی از فلاسفه وبلاگی پیشنهاد جایگزینی عبارت "بازی می کنم پس هستم" با جمله معروف دکارت را داده اند که هنوز گرفته نشده است.

اینجانب پس از دو سال مداقه و مراقبه در باب مفاهیم و ساختار "بازی وبلاگی" اکنون می خواهم با فروتنی تمام، بهترین و مفیدترین بازی وبلاگی را راه بیندازم. نام این بازی وبلاگی "بازیBبازی" است. به این صورت که من از چند بلاگر دعوت می کنم که بازی وبلاگی راه نیندازند، بعد آنها به نوبه خودشان اعلام می کنند که با شرکت در این بازی، بازی وبلاگی راه نمی اندازند و آنگاه با اعلام این مطلب چند بلاگر دیگر را دعوت می کنند که آنها هم هیچ بازی وبلاگی تازه ای راه نمی اندازند و الی آخر.
به عبارت دیگر این بازی، بازیِ بازی راه نینداختن است و من امیدوارم با گسترش آن در وبلاگستان فارسی، در ریشه کنی این پدیده حرکتی جهادی شود.

البته اعتراف می کنم که ذات این بازی مقداری پارادوکسیکال است اما با توجه به فواید بسیار زیادی که این بازی وبلاگی دارد و می تواند در هزاران ساعت وقت و انرژی بازی سازان و بازی گران وبلاگی صرفه جویی کند؛ از دوستان بزرگوار خواهشمندم تناقض نهفته در این بازی را به عدم تناقض نهفته در خودشان ببخشند.

دوستانی که من به بازیBبازی دعوت می کنم اینها هستند:

ابوالبلاگر (سلمان جریری) –عشق مشترک حسین شریعتمداری و فرح کریمی (مهدی جامی) – آقای آلزایمر (ابراهیم نبوی) – نوگل باغ آشنایی (کورش ضیابری) – ویکی پزشکیا (عليرضا مجيدي) – حاجي واشينگتن و حاجیه خانم – حاجی بخشی در کانادا (نيك‌آهنگ كوثر) – اخلاق در خانواده و اینترنت (رویا صدر) – ارتفاع زیاد (داريوش محمدپور) – عشق تین ایجرهای دو عالم (نیما اکبرپور) – هزار دستان وبلاگستان (عباس حسین نژاد) – بلوط کریمخان اینا (لوا زند) – دارالشفای بلدیه لندن (بهمن دارالشفايي) – خاتمی، وبلاگ،قلیان و دیگر هیچ (محمدعلی ابطحی) – کوروش عل یانی – بی هسته اش خوبه (زيتون) – سید سوتفاهم (ياسر ميردامادي) – شوخی شهرستانی (مرد رند) – خود شهرستان (بهمن هدایتی) – پشت و پناه اقتصادی مهدی کروبی (حامد قدوسي) – رادیو یعنی صفا (رها) – پسرخاله منیرو (شراگیم) – خدای همه چیز (حسين وحداني) – فلسفه با صدای دالبی (سعيد حنايي كاشاني) – همه چیز به زبان ساده (شیرین احمدنیا) – تقی ارانی با ریش و پشمِ معقول (علی معظمی) – عشقِ بزرگ تمام دخترهای دانشکده (جلال سميعي)– به خدا من بهتر از مهران مدیری ام (رضا ساکی) – پالیزدار تحت وب (نادر جدیدی)

و تمام دوستان دیگری که در دبش یا سایت آی طنز به آنها لینک داده شده.

تذکر: اگر دوستان با زبان خوش در این بازی شرکت نکنند مجبور خواهم شد به عرف بازی های وبلاگی با ارسال ای میل ها، اس ام اس ها و کامنتهای متعدد و هر وسیله ارتباطی دیگر آنها را بمباران خواهشی-تهدیدی-سفارشی-یادآوری-تطمیعی-گله گزاری کنم تا به این بازی بپیوندند. ضمنا حتما یادآوری کنید که این بازی را من راه انداخته ام و به وبلاگم لینک بدهید تا هم رنکم برود بالاتر و هم هر بار که اسم خودم را سرچ می کنم بیشتر خودم را زیارت کنم و خوش خوشانترم شود. بوس!