این هم آخرین یادداشت طنز من در روزنامه تهران امروز که هرچقدر سعی کردم کوتاه و پاستوریزه باشد که دست کم این یکی زیر تیغ سانسور نرود، باز هم از آن بریده اند.

خداحافظی

گمان کنم  از خواص منوریل این باشد که آدم وقتی ببیند ستونش دارد جمع می‌شود غمگین می‌شود. الان یک همچو حالتی دارم و حال دیگرانی هم که ستون منوریل زدند و بعد شاهد جمع شدنش بودند را می‌فهمم هرچند بعدی می‌دانم آنهایی که از منوریل فقط ستونش را زدند و رهایش کردند به امان خدا، حال منی که از هفدهم مرداد ماه سال 88 تا الان بی‌وقفه در این ستون نوشته‌ام را درک کنند. در این هشت ماه، نوشتن طنز مطبوعاتی از آن کارهایی بود که زیاد نمی‌شود آن را توصیف کرد و مصداق همان ضرب‌المثل است که  حلوای تنتنانی تا نخوری ندانی‌. البته مصداق ضرب‌المثل‌های دیگری هم هست که چون خدا را خوش نمی‌آید این نوشته آخری هم زیر تیغ سانسور برود یادی از آنها نمی‌کنم. بله… روزگار ما چنین است و انگار چنین نیز هم خواهد ماند.

اما هر چه که باشد من گمان می کنم ننوشتن طنز بهتر از نوشتن آن با هزار نوع خودسانسوری باشد و شاهد چاپ شدنش با سانسور مضاعف. یا اصلا چاپ نشدنش. و تازه اینها افزون است بر مشکلات صنفی ما روزنامه‌نگار که حتی یک انجمن صنفی هم نداریم. از بی‌کفنی زنده بودن اگر یک مصداق داشته همین ما چند هزار نفر هستیم که البته روزبه‌روز دارد از نیازمان به کفن کاسته می‌شود. دلیلش هم گفتن ندارد.

علت تعطیلی این ستون هرچه که باشد، به هرحال این آخرین یادداشت طنزآمیز من در تهران امروز است. امیدوارم در این مدت کسی را بناحق نرنجانده باشم و اگر چنین هست صمیمانه پوزش می‌خواهم البته بجز آنهایی که رنجاندنشان کمترین کاری بوده که از دست این حقیر برمی آمده و بیشتر مستحق کتک خوردن در خیابان بوده‌اند تا نقد در یک ستون طنز! به هر حال بابت این کم‌کاری عذرخواهم. به قول معروف: برگ سبزیست تحفه درویش، چه کند بینوا ندارد بیش!

در پایان چند آرزو هم برای همه مان دارم که متاسفانه همه آنها از دم غیر قابل چاپند و چون این دم آخری دوست ندارم حتی برای سانسورچی –ان شاالله- محترم روزنامه زحمت درست کنم، آنها را خودم حذف می کنم. اصلا من و شما که می دانیم چه می‌خواهیم و چی دردلمان می‌گذرد چرا دیگران را توی دردسر بیندازیم؟

دوستار

م ف