پرستو گه‌گاهي مطالب با مزه هم مي نويسه (صرفنظر از گزارش‌هاي خيلي حياتي و با مزه‌اش در مورد مودم خريدن و ماتيز راندن كه معمولا يك خطي‌اند!). از جمله اين مطلب كه چون وبلاگش فيلتره من اين رو اينجا ميارم:

چهارشنبه‌ی گذشته، در صفحه‌های آگهی يکی از روزنامه‌ها، بخش استخدام، خواندم: «يک نفر آشپز خانم 17 تا 20 سال، جهت آشپزی در منزل (غرب تهران)، سه روز در هفته نيازمنديم.» 17 تا 20 سال؟ عجيب بود برايم. تماس گرفتم با شماره‌ی موبايل تاليايی که در آگهی بود: صدای مردی که ميان‌سال به نظر می‌رسيد جواب داد.

-برای آگهی‌ای که داده بودين، تماس گرفتم.
–کدوم آگهی؟
-همون که در روزنامه‌ی … چاپ شده و آشپز خواسته بودين.
–شما چند سالته؟
-براتون خيلی مهمه؟ سنم بيشتر از 20 است. چرا براتون مهمه؟
-می‌خوام آشپزم کم سن و سال باشه.
–تجربه‌ی آشپزی‌شون کم‌تره که!
–باشه، می‌خوام کم‌سن باشه.
–بله. برای چند نفر بايد آشپزی کنه؟
-برای خودم. من تنهام. مريض هم هستم. سختمه آشپزی. راستی من يه توليدی هم دارم. می‌تونی بيای اون‌جا کار کنی، سه روز در هفته هم بيای يه سر خونه، آشپزی کنی.
–آهان. همون آشپزی فقط حقوقش چقدر هست؟
-حالا بيا، با هم حرف می‌زنيم (با خنده)
–می‌خوام بدونم می‌ارزه يا نه…
–بيا ببينمت، بعد حرف می‌زنيم. کنار ميايم.
–می‌شه بيرون غذا رو درست کنم، بيارم؟
-بيا حرف بزنيم…